Mε την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο μία χρονιά επιτυχιών, η οποία ξεκίνησε ως φάρσα. Η ηττα από τον ελλειπή ΠΑΟ στο κύπελλο έφερε αναθέματα, υποδοχές με βρισίδια και την παραίτηση του προπονητή που είχε σχεδιάσει την ομάδα. Οι ερυθρόλευκοι ήταν μπερδεμένοι, δέχτηκαν πυρά ειδικών και μη, αλλά το καλό ήταν οτι όλα αυτά συνέβησαν πολύ νωρίς στη σεζόν και μάλιστα συνέβησαν σε ένα ρόστερ αποτελούμενο από γενικά πολύ καλούς παίκτες. Η έλευση του Γιάννη Σφαιρόπουλου έβαλε το νερό στ'αυλάκι, ποντάροντας κυρίως στο θυμικό του Σπανούλη και στην αλλαγή του στυλ παιχνιδιού.
Για το πρώτο δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Οι δηλώσεις του αρχηγού του Ολυμπιακού μετά το πέρας των τελικών μιλάνε από μόνες τους, και μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που τις ακούμε. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν ο Σπανούλης είχε να πει έναν καλό λόγο για τον προπονητή που έφερε σε πρώτο πλάνο την αρχή της άμυνας και ξεκαθάρισε τους ρόλους. Υπό τις οδηγίες του, ο ίδιος έκανε πιθανώς την πιο ώριμη χρονιά της καριέρας του, και για τον Ολυμπιακό αυτό είναι πολύ σημαντικό: από τον V-Span εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας.
Για το δεύτερο, αξίζουν ίσως και δυο λόγια παραπάνω. Με τον Σφαιρόπουλο, οι ερυθρόλευκοι άλλαξαν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, πετώντας στην άκρη πολλά από το πλάνο Μπαρτζωκα. Η άμυνα στην περιφέρεια έγινε πολύ περισσότερο δυναμική, οι διπλές καλύψεις πάνω στους αντιπάλους κοντούς ήταν στην ημερήσια διάταξη, οι ρυθμοί του παιχνιδιού χαμήλωσαν και το κεντρικό πικ εν ρολ αναδείχθηκε ακόμα περισσότερο απο ο,τι στις μέρες του προκατόχου του κοουτς. Με αυτές τις αρχές, ο Ολυμπιακός έφτασε μέχρι τον τελικό της ευρωλίγκα, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα καθαρό μυαλό στα τελειώματα μεγάλων χρονικά επιθέσεων καθώς και τρομερή ανθεκτικότητα στις δύσκολες καταστάσεις. Χωρίς να είναι απαραίτητα ελκυστικοί, οι ερυθρόλευκοι ήταν με έναν πολύ (μπασκετικά) γοητευτικό τρόπο, η πιο die-hard ομάδα της Ευρώπης.
Αυτό που στα μάτια μου δεν είναι ξεκάθαρο, είναι αν αυτός ο χαρακτήρας και αυτοί οι τακτικοί προσανατολισμοί ήταν αποτέλεσμα επιλογής ή ανάγκης. Το πιθανότερο είναι πως ήταν απόρροια και των δύο ταυτόχρονα. Ο Σφαιρόπουλος βλέπετε, βρήκε ένα ρόστερ επιλεγμένο από άλλον και το διατήρησε απαράλλαχτο μέχρι το τέλος. Θα έπαιζε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εάν είχε κάνει ο ίδιος τις επιλογές στη στελέχωση? Η μήπως θα βλέπαμε και κάποια διαφορετικά στοιχεία?
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν καμμιά απολύτως σημασία σε ο,τι αφορά τη σεζόν που μόλις τελείωσε, όμως παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον για την επόμενη. Και αυτό διότι το είδος μπάσκετ που έχει στο μυαλό του ο Σφαιρόπουλος, θα καθορίσει και την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί ο Ολυμπιακός στην μεταγραφική περίοδο. Οι φίλοι του Ολυμπαικού λοιπόν δεν πρέπει να βιαστούν να απαιτήσουν (ή αν θέλετε να προσδοκούν), εαν πρώτα δεν αναλογιστούν 2-3 πράγματα:
1. Πόσο βαραίνει στην τακτική ζυγαριά του κοουτς το παιχνίδι με πλάτη, το οποιο ήδη προσφέρει ο Πρίντεζης? Ντάνστον και Χάντερ αποτέλεσαν ένα επιτυχημένο δίδυμο, κυρίως χάρη στην αμυντική τους ευελιξία. Αξίζει να θυσιαστούν τα λεπτά τους για έναν πιο "επιθετικό" ψηλό, ο οποίος ενδεχομένως να μην προσφέρει την ίδια ενέργεια στην άλλη άκρη του παρκέ? Τα πεντάρια που διαθέτουν όλο το πακέτο είναι ελάχιστα και κοστιζουν πολύ ακριβά (π.χ. Παραχούτσκι).
2. Τι ρόλο σκέφτεται να αναθέσει ο προπονητής στους Παπαπέτρου και Αγραβάνη ενόψει της νέας σεζόν? Αν σκέφτεται να τους αναβαθμίσει, τότε το να ζητάει κανείς ένα καλύτερο 3άρι από τον Ντάρντεν και ένα καλύτερο 4άρι από τον Πέτγουει μοιάζει περιττό.
3. Πώς εκτιμά ο Σφαιρόπουλος την πρόοδο του Σλούκα στα πλάγια βήματα στην άμυνα και πόσο ήταν καθοριστική για εκείνον η ικανότητα που επέδειξε ο παίκτης στους τελικούς στο να παίρνει το διάδρομο και να πηγαίνει προς το καλάθι? Σκέφτεται άραγε ο κοουτς πως ο (όχι πια νεαρός) Κώστας είναι έτοιμος να μπει λίγο παραπάνω στα παπούτσια του Σπανούλη?
4. Θα διατηρήσει ο Ολυμπιακός τον ίδιο αγωνιστικό προσαντολισμό του χαμηλού τέμπου και της έμφασης στις πικ εν ρολ συνεργασίες, ή μήπως θα επιχειρήσει ο προπονητής να επαναφέρει τους επιθετικούς ρυθμούς εκεί όπου τους βρήκε από τους δύο προηγούμενους κατόχους της θέσης του? Κάτι τετοιο, και ειδικά στον ίδιο βαθμό, δε μοιάζει τόσο πιθανό, εντούτοις τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να το ξέρουμε.
Ολα αυτά τα παραθέτω, διότι κάθε συζήτηση για το τι μπορεί να χρειάζεται ή να μη χρειάζεται ο Ολυμπιακός πρέπει να ξεκινάει από εκεί. Ο Βασίλης Σπανούλης εξέφρασε ανοιχτά την άποψη πως η ομάδα οφείλει να διατηρηθεί ως έχει, και μάλλον δεν έχει άδικο. Μιλάμε για ένα σύνολο το οποίο έφτασε στον τελικό της ευρωλίγκα και κατέκτησε εύκολα το πρωτάθλημα απέναντι στον Παναθηναικό. Το λογικό είναι να μην επιχειρηθεί καμμιά τομή άνω του μικρότερου δυνατού. Εστω και έτσι, και πάντα με τα ερωτήματα που μόλις παραθέσαμε σωστά ταξινομημένα στο μυαλό μας, ας επιχειρήσουμε να δούμε τους πρωταθλητές Ελλάδος θέση προς θέση.
Γκαρντ: Εδώ υπάρχουν φυσικά ο Σπανούλης με τον Μάντζαρη, και λογικά θα διατηρηθεί στο ρόστερ και ο Σλούκας, εκτός αν υπάρξει κάποια δυσάρεστη έκπληξη. Ο Λαφαγέτ προσέφερε αρκετά στην άμυνα, ενώ είχε και καλά επιθετικά διαστήματα μεσούσης της σεζόν. Παρόλα αυτά, η παρουσία του στα μεγάλα παιχνίδια δεν ικανοποιεί, ενώ παράλληλα τα αποτελεσματα που έφερε ο Ολυμπιακός εν τη απουσία του Σπανούλη έκαναν φανερή μια ανάγκη: η ομάδα χρειάζεται έναν ακόμη γκαρντ που να τον "φοβάται" η αντίπαλη άμυνα, ή αν θέλετε έναν κοντό που να μπορεί να προκαλέσει ευκολότερα ανισορροπίες και περιστροφές.
Αν ο Σφαιρόπουλος θεωρεί πως ο Σλούκας μπορεί να πάρει επάνω του τετοια ευθύνη και περισσότερα λεπτά στο παρκέ, τότε ίσως η ομάδα αναζητήσει έναν παίκτη-αναβαθμιση του Λαφαγέτ. Αν όχι, τότε θα χρειαστεί κάτι διαφορετικό, ενώ ταυτόχρονα απαραίτητη δείχνει η απόκτηση (ή η δημιουργία εκ των έσω) ενός 5ου γκαρντ πιο "έτοιμου" από τον Κατσίβελη.
Θέση 3: Είναι αραγε έτοιμος για ψηλότερα ο Ιωάννης Παπαπέτρου? Αν ναι, τότε ποιος ο λόγος να ζητάμε έναν παίκτη καλύτερο του Τρεμέλ Ντάρντεν, που στην τελική τα δίνει όλα στην άμυνα και δεν δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα στα αποδυτήρια? Ο Ιωάννης έχει τις προοπτικές να σηκώσει τη θέση και ταυτόχρονα να προσδώσει στοιχεία διαφορετικά από τον Λοτζέσκι, όπως το μαρκάρισμα δυνατότερων αντιπάλων. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η στελέχωση εδώ οφείλει να παραμείνει ως έχει με την προσδοκία για μια ανακατανομή ρόλων και χρόνου συμμετοχής.
Ψηλοί: Η πολυχρηστικότητα του Αγραβάνη (έπαιξε και ως 5 σε χαμηλά σχήματα) και η αναμενόμενη βελτίωση του ίσως να μπορούσε να διατηρήσει στην ομάδα τον Μπρεντ Πέτγουει, έναν παίκτη που προσφέρει μοναδικά στοιχεία στη θέση 4, αλλά είναι ταυτόχρονα αναξιόπιστος σε ό,τι αφορά θέματα υγείας και αποφάσεων. Ο Μπρεντ έχει προσφέρει ποιοτικά λεπτά στην άμυνα ψηλά και στα ριμπάουντ, ενώ μπορεί οταν έχει καθαρό μυαλό να μαρκάρει και κοντύτερους αντιπάλους. Η θέση του Πρίντεζη δεν αμφισβητείται φυσικά.
Ντάνστον και Χάντερ προσέφεραν φέτος πολλά, δείχνοντας όμως μια σχετική αστάθεια ανά περιόδους καθώς και μια αδυναμία να ελεγξουν τα φάουλ. Ισως ένας από τους δύο να χρειάζεται να αντικατασταθεί, χάρην ενός περίπου ίδιου παίκτη με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στα τελειώματα των πικ εν ρολ και λιγο καλύτερη πάσα.. Περισσότερο από έναν ψηλό που να παίζει με πλάτη, ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν παίκτη αντίστοιχο με εκείνους που έχει, αλλά με καλύτερη αντίληψη των θέσεων του γηπέδου και των κινήσεων των συμπαικτών του. Κάτι σαν τον Τζαμέλ Μακλίν. Μια τετοια περίπτωση θα διατηρούσε υψηλά τα επίπεδα της αμυντικής ενέργειας, ενώ ταυτοχρονα θα προσέθετε μια επιπλέον πινελιά στο επιθετικό παιχνίδι.
Σε ο,τι αφορά ένα βαρύτερο πεντάρι, αυτό είναι καλοδεχούμενο, όμως δεν μπορεί κανείς να ξέρει πως αξιολογεί τον ρόλο του ο προπονητής. Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη στιγμή μοιάζει προτιμότερο ένας τετοιος παίκτης να έπαιρνε κάποια συγκεκριμένα λεπτά στο rotation, παρά να άλλαζε με την παρουσία του ένα σωρό πράγματα στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Τι λέτε, είναι εύκολη μια τετοια περίπτωση?
Αν θα γινόταν να συμπυκνώσουμε όλα αυτά σε μια πρόταση , τότε ίσως αυτή να ήταν η εξής: ο Ολυμπιακός είναι σωστό να παραμείνει ως έχει, με μια απαραίτητη προσθήκη στους γκαρντ και μία αναβάθμιση κάτω από το καλάθι. Αυτό μπορεί να μεταφράζεται και σε δύο μόνο ποιοτικές προσθήκες, δεδομένης πάντα της αναμένομενης βελτίωσης των νεαρότερων στελεχών και των αυξημένων καθηκόντων τους στο παιχνίδι της ομάδας. Για ένα σύνολο που έχει χτιστεί προσεκτικά, χωρίς βιασύνες και με έμφαση στην δίκαιη κατανομή των ρόλων, αυτά ισως είναι αρκετά.
Η εντύπωση μου βέβαια (και χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό) είναι οτι θα γίνει κάτι παραπάνω. Αν προσωπικά θα είχα μία επιθυμία, είναι οι όποιοι νέοι παίκτες να βοηθήσουν την ομάδα να κινηθεί γρηγορότερα επάνω στο παρκέ, είτε αυτό σημαίνει αιφνιδιασμό, είτε κίνηση στο πέντε εναντίον πέντε. Δείτε τους πρωταθλητές Ευρωπης της πρόσφατης ιστορίας και τον τρόπο που κέρδισαν τελικούς, και πιθανώς να ασπαστείτε έστω και λίγο την άποψη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου