Η φετινή ευρωπαική περιπέτεια του Παναθηναικού ήταν γεμάτη σκοπέλους, σκαμπανεβάσματα και άφησε σε φίλους του ανάμεικτα συναισθήματα. Εμφατικές νίκες με εντυπωσιακό μπάσκετ, ήττες από θεωρητικά κατώτερους αντιπάλους, πρόκριση στους 8 της Ευρωπης, απανωτές συντριβές από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη. Πώς μπορεί να κρίνει άραγε κανείς την πορεία της ομάδας και τι να πρωτοβάλει στο ζύγι?
Επειδή το εγχείρημα δείχνει δύσκολο, ισως θα μπορούσαμε να επιχειρήσουμε μια σημειολογική ανάλυση.
(Oποτε γράφω ένα ποστ για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ένα άγχος το έχω. Μα άκου εδώ να υπάρχει συνωνυμία με τον μάνατζερ του...)
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει πάει ομολογουμένως καλά στην πρώτη του εμφάνιση στην post-season του ΝΒΑ. Εχει παίξει για μεγάλο διάστημα και στα 5 παιχνίδια απέναντι στο Σικάγο, και οι "στεγνοί" μέσοι όροι του στη σειρά είναι μάλιστα λίγο καλύτεροι από εκεινους που είχε στην κανονική περίοδο. 12,8 πόντοι , 7,8 ριμπάουντ, 2,8 ασίστ, 1,6 μπλοκ. Παρόλα αυτά, μια προσεκτική ματιά φανερώνει πως ο Ελληνας φόργουορντ αντιμετωπίζει προβλήματα απέναντι στη δυναμική άμυνα των Μπουλς. Μόλις με 36,9% σουτάρει ο Γιάννης, ο οποίος βλέπει τις προσπάθειες του να τρακάρουν επάνω στα δυνατά κορμιά και τα απλωμένα χερια των παικτών του Σικάγο. Αυτό είναι φυσιολογικό. Ο Τίμποντο είναι ένας μάστερ της άμυνας και σίγουρα έχει υπ'οψη του αυτό που βλέπετε.
Oταν, 1,14'' πριν το τέλος του απίθανου 4ου προημιτελικού Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν πίσω με 61 - 65, τους παρουσιάστηκε μία και μόνο υποχρέωση: να κάνουν τα πάντα σωστά. Σε κάθε άλλη περίπτωση η σειρά θα επέστρεφε στη Βαρκελώνη, εκεί όπου οι μπλαουγκράνα θα είχαν αδιαμφισβήτητα το πάνω χέρι. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πήρε λογικά τάιμ άουτ και έπειτα ακολούθησε η αλληλουχία επιθέσεων (και άμυνας) που θα δούμε παρακάτω. Αυτή οδήγησε σε ένα σερί 10 - 3 , που έκλεισε με το ήδη κλασικό τρίποντο του Γιώργου Πρίντεζη.
Θρίλερ στο ΣΕΦ που δεν θα το έγραφε ουτε αστυνομικός συγγραφέας επιπέδου Χίτσκοκ. Εντάξει, η πλάκα τελειώνει εδώ.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε με την ψυχή στο στόμα την Μπαρτσελόνα παρόλο που μετά το 70 - 62 έδειχνε πως θα πήγαινε σε μια λιγότερο αγχώδη επικράτηση. Ομως είναι λογικό. Η Μπαρτσελόνα είναι και εκείνη μεγάλη ομάδα και απώλειες όπως οι δυο χαμένες βολές του Σπανούλη δεν θα άφηνε να περάσουν ανεκμετάλλευτες. Και όπως άλλωστε κάθε ομάδα του βεληνεκούς της προσπάθησε και εκείνη με όλες της τις δυνάμεις. Πίεσε περισσότερο, έπαιξε άμυνα στα όρια του φάουλ , εμφάνισε το καθαρότερο μυαλό της στη στόχευση των αλλαγών που εφάρμοσαν οι ερυθρόλευκοι στο τελευταίο δεκάλεπτο. Να σας πω την αλήθεια, δεν το περίμενα ευκολότερο, και σημασία έχει πως ο Ολυμπιακός κέρδισε, πετυχαίνοντας μάλιστα και πάλι τους περισσότερους τακτικούς στόχους του.
''Ηταν πολύ δυναμικοί. Οι μπλοκέρ τους , ειδικά ο Deandre, μας επηρέασαν κοντά στο καλάθι". Aυτό δήλωσε ο Τιμ Ντάνκαν μετά την ήττα των Σπερς με 107 - 92 από τους Κλίπερς, σε μια βραδιά στην οποία οι παίκτες του Ντοκ Ριβερς έπαιξαν καλύτερη άμυνα από οτι συνήθισαν τους φίλους τους μέσα στη σεζόν (15οι σε defensive efficiency). O Deandre Jordan (4 μπλοκ) θεωρήθηκε τρόπον τινά υπεύθυνος για "εκφοβισμο" καθώς η παρουσία του στα όρια της στεφάνης επηρέασε την εκτέλεση των παικτών του Σαν Αντόνιο.
16/31 τρίποντα έβαλαν χθες βράδυ οι παίκτες του Παναθηναικού, στέλνοντας αμυντικά πλάνα του Ιτούδη στο καλάθι των αχρήστων. Το φύλλο της στατιστικής έγραψε στο τέλος 26 ασίστ, ένα νούμερο περίεργο για τα 24 όλα κι όλα ευστοχα σουτ που είχαν οι πράσινοι. Ως τελικές πάσες λογίζονται βέβαια και πολλές που οδηγούν σε βολές και από αυτές το τριφύλλι είχε μπόλικες, 22 τον αριθμό. Από τους 86 πόντους της νίκης, μόλις οι 16 προήλθαν από δίποντα!!!
Παιρνω πολύ σοβαρά τις δηλώσεις παικτών και προπονητων του μπάσκετ γιατί
αποκαλύπτουν πολλά για το παιχνίδι (λογικό, μιας και δεν ξεκινάν με τη
λέξη "σιγουρα"). Οταν λοιπόν ο Ματ Λοτζέσκι υποστηρίζει πως η ομάδα του
δουλεψε κυρίως πάνω στην ψυχολογική προετοιμασία ενόψει του 2ου αγώνα
στη Βαρκελώνη, δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω για το οτι οι όποιες
τακτικές προσαρμογές ήρθαν στην ιεραρχία δεύτερες μετά την προσήλωση και
την ένταση στις προσωπιικές μονομαχίες.
Ενας πραγματικά παθιασμένος και σκληρός Ολυμπιακός εμφανίστηκε χθες βράδυ στο Παλαου Μπλαουγκράνα, αφήνοντας στη Μπαρτσελόνα το περιθώριο να πάρει μόλις μισή ανάσα και να μειώσει σε 31 - 35. Κατά τα άλλα, οι ερυθρόλευκοι έπνιξαν τους Καταλανούς στην άμυνα, κρατώντας τους στους 63 πόντους μέσα στο ίδιο τους σπίτι και καταφέρνοντας να μην κινδυνευσουν ουσιαστικά σε κανένα σημείο του αγώνα.
Κάθε ανάλυση σχετικά με το παιχνίδι πιστευω πως πρέπει να έχει μία αφετηρία: τους παίκτες.
Δειτε το Ρεάλ - Εφές, δείτε όλη τη σειρά αν γίνεται. Συνιστά μια απόλαυση που σπάνια βιώνει κανείς βλέποντας το προσεκτικά δομημένο ευρωπαικό μπάσκετ. Ανάμεσα στις δυο ομάδες, το παιχνίδι παίζεται με τρόπο που θα έκανε πολλούς αναλυτές να φρίξουν, ψάχνοντας μάταια να βρουν στο γνωστικό πεδίο τους τα εργαλεία για να εκτιμήσουν σωστά την απόδοση των δυο αντιπάλων. Εξ'ού και η απόλαυση είναι "ενοχη", γιατί την ώρα που βλέπει κανείς το θέαμα, έρχεται στο μυαλό και η λέξη "μπουρδελο". Μόνο τετοια δεν είναι βέβαια η Ρεάλ και η Εφές. Το προτέρημα τους είναι οτι δεν τους νοιάζει, ή οτι στην τελική "δεν τρέχει και τίποτα".
Δεν υπαρχει χρόνος δυστυχώς για ένα πλήρες κείμενο, συνεπώς απλά κάποιες σκέψεις για το πρωτο παιχνίδι της σειράς Μπαρτσελόνα - Ολυμπιακός.
- Από που πάνε για το νοσοκομείο?
O Oλυμπιακός άρχισε τη σειρά με τον Σπανούλη να παιζει 10 λεπτά, τον Χάντερ ανέτοιμο, τον Πέτγουει το ίδιο, ενω Πριντεζης και Ντάνστον αντιμετώπισαν προβλήματα. Ο,τι και να πουμε παρακάτω, αν συνεχιστει αυτή η κατάσταση, δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιομαστε για την έκβαση της σειράς. Οι τραυματισμοί και η εξελιξη της υγειας των παικτων είναι αυτη τη στιγμή το νο 1 ζητούμενο.
Γιατί έχουν γινει όλα αυτα? Δεν είμαι γιατρός, δεν έχω άποψη επί τουτου. Εχω μια άλλη, αλλά δεν ειναι ωρα.
(Ή αλλιώς ο @rodhig7 δίνει μία απάντηση σε φιλοσοφικά ερωτήμα του μεγάλου γκουρού)
Για μία σειρά που θα μπορούσε ενδεχομένως να φτασει στα 5 παιχνίδια, μία ανάλυση του ματς-απ των ομάδων που συμμετέχουν σε αυτή μπορεί μετά από το πρώτο παιχνίδι να καταστεί άκυρη. Ο λόγος είναι απλός: περισσότερο από την εκτέλεση ενός προσεκτικά μελετημένου τακτικού πλάνου, το τελικό αποτέλεσμα το κρίνουν οι αποκλίσεις από αυτό. Με άλλα λόγια, οι προσαρμογές. Mια τέτοια ήταν η box and one άμυνα του Ομπράντοβιτς που εμφανίστηκε στα πλέι-οφ του 2011, μια άλλη ήταν οι αλλαγές στην άμυνα που εισήγαγε ο Μπαρτζώκας για να ισοφαρίσει στο ΣΕΦ την περυσινή σειρά με τη Ρεάλ. Οι αποφάσεις μεσούσης της δράσης μετράνε και μετράνε πολύ.
H σειρά του Παναθηναικού με την ΤΣΣΚΑ αποτελεί μια σύγκρουση μεταξύ δυο εκ των μεγαλύτερων ομάδων στο ευρωπαικό στερέωμα, μία "συγκρουση γιγάντων" που θα έλεγαν και οι εφημερίδες. Ετσι θα ήταν αν μιλούσαμε 3-4 χρόνια πριν. Αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτε άλλο παρά με μια μονομαχία Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Νομίζω αυτό το αναγνωρίζουν οι πάντες, και ας υπάρχει σε πολλούς η μεταφυσική ελπίδα οτι στο γήπεδο θα αναμετρηθούν οι φανέλες. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, τότε θα μιλούσαμε για το 50-50, όμως εδώ θα παίξουν μεταξύ τους οι παίκτες, σε μία αναμέτρηση ρόστερ με χαώδεις διαφορές.
Το παρακάτω γράφημα το βρήκα στο USA Today και απεικονίζει το τι έγινε στις τελευταιες κατοχές του ημιτελικού Ουισκόνσιν - Κεντάκι, από τη στιγμή που το σκορ ήταν στο 60 - 60 περίπου 2 λεπτά πριν το τέλος.
Οπως θα διαπιστώσετε οι 8 τελευταιοι πόντοι των νικητών προήλθαν από κερδισμένα φάουλ και τελικά βολές. O Kαμίνσκι ήταν για τους Wildcats ένα άλυτο μις - ματς και έβαλε τις πιθανώς κρισιμότερες για το 66 - 63, ενω ο Κονιγκ έβαλε τις άλλες 4.
Μετά το τέλος του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ , ο Γιάννης Σφαιρόπουλος αναφέρθηκε στα χαμένα ριμπάουντ ως τη βασική αιτία του αποτελέσματος. Εχει φυσικά απόλυτο δίκιο. 19 επιθετικά ριμπάουντ για τον αντίπαλο είναι ένας πραγματικά πολύ μεγάλος αριθμός. Από τους 11 παίκτες που χρησιμοποίησε ο Ιτούδης , οι 9 πήραν έστω και ένα. Αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό και ταυτόχρονα αναδεικνύει μια τάση: όλοι πήγαιναν να διεκδικήσουν εκ νέου μια χαμένη κατοχή.
Μια τετοια προσέγγιση περιέχει ταυτόχρονα και ρίσκο. Ενα σύνολο που βρίσκεται στην πλειοψηφία του κάτω από το καλάθι του αντιπάλου, κινδυνεύει να δεχτεί εύκολα πόντους στον αιφνιδιασμό. Η ΤΣΣΚΑ τον κίνδυνο αυτό δεν τον υπολόγισε, και αυτό είναι λογικό. Ο Ολυμπιακός έπαιζε συνεχώς με σύνθεση ανάγκης, με μια περιφέρεια αποδεκατισμένη (απών Σπανούλης, ανέτοιμος Σλούκας), και με τον δευτερο τη τάξει power forward στα πιτς. Θα ήταν πολύ δύσκολο για τους ερυθρόλευκους να ανεβάσουν ενέργεια και ρυθμούς. Το πρώτο μέλημα τους ήταν (λογικά) να μειώσουν τις ταχύτητες στο βαθμό που το rotation θα μπορούσε να αντέξει.
Αν πούμε οτι στην τελευταία επίθεση του ΠΑΟ τα πάντα είναι λάθος, δεν θα μας πάρουν και με τις πέτρες, κι ας μην είναι τα πάντα.
Πρώτα είναι οι αποστάσεις. Η θέση του Φωτση (σε συνδυασμό με την κίνηση του Διαμαντίδη) επιτρέπει στην άμυνα να συγκλίνει επάνω στον αρχηγό του ΠΑΟ χωρίς να κάνει θυσίες. Τρεις παίκτες περικυκλώνουν τον 3D ο οποίος βρίσκεται απέναντι σε έλλειμα χώρου λόγω συνωστισμού. Ταυτόχρονα οι δύο περιφερειακοί της Αλμπα ελέχγουν πλήρως τους παίκτες τους.
Επειτα είναι η φιλοσοφία της όλης επίθεσης. Δηλαδή ο σχεδιασμός ήταν να πάρει τη μπάλα ο Διαμαντίδης και να περάσει αντίπαλο στα πόδια προκειμένου να δημιουργηθεί αμυντική ανισορροπία? Χωρίς ούτε ένα απλό σκριν? Ο 3D δεν είναι ακόμα 27 - 28.
Στην Αλμπα, ο Ομπράντοβιτς χαίρεται να "παίζει" με τους ρόλους και τις αποστάσεις των ψηλών του. Μπάνιτς, Μακλίν και Ραντόσεβιτς εναλλάσονται στο rotation χωρίς να είναι γενικά ξεκάθαρο ποιος παίζει σε ποια θέση. Για εμάς εννοώ, για εκείνους προφανώς είναι. Για δείτε.
O Ραντόσεβιτς είναι κανονικά το πεντάρι των Γερμανών, τουλάχιστον έτσι έπαιζε ως επί το πλείστον στον πρώτο γύρο. Στο τοπ-16, ο Μακλίν έχει μετατοπιστεί σε πολλές περιπτώσεις στη θέση 5, έτσι ωστε η ομάδα του να εκμεταλλευεται το καλύτερο σουτ που έχει ο Κροάτης. Τα mid-range εκείνου και του Μπάνιτς είναι μια επιλογή που η Αλμπα λατρευει. Το τρίποντο αποτελεί μια λιγότερο δημοφιλή οδό, οι Γερμανοί σουτάρουν μόλις 16 ανά αγώνα.
