Οι τέλειοι και συνεχείς Σαν Αντόνιο Σπερς

Με 18 πόντους μ.ο. διαφορά στους τελικούς (η μεγαλύτερη που εμφανίστηκε ποτέ από το 1964), με 25 ασίστ και μόλις 8 λάθη στον 5ο τελικό, με το καλύτερο ποσοστό σε σουτ που εμφανίστηκε ποτέ σε τέτοια σειρά, με πάνω από 4,2 πάσες ανά κατοχή (!) στα 3 τελαυταια παιχνίδια, και εν τέλει, με το καλύτερο μπάσκετ που εμφανίστηκε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στα finals, οι Σαν Αντόνιο Spurs είναι οι πρωταθλητές του ΝΒΑ. 

Μία ομάδα την οποία δε χόρταινε το μάτι, απόλυτα θεαματική μέσα στην σοφά δομημένη "αναρχία" της, και προπάντων παντελώς απρόβλεπτη ως προς τις επιλογές επάνω στη ροή της επίθεσης της. Διότι μπορεί οι Σπερς να βασίζουν το παιχνίδι τους επάνω σε κάποιες βασικές και εύκολα αποκρυπτογραφήσιμες αρχές (drive, διπλά σκριν χαμηλά, πικ εν ρολ), εν τούτοις οι κινήσεις και οι αποφάσεις των παικτών γύρω από αυτές είναι σχεδόν κάθε φορά διαφορετικές. Ηταν περίπου αδύνατο για το Μαιάμι να αντισταθεί χθες τα (δικά μας) ξημερώματα, ακόμα και αν προηγήθηκε 22-6, ακόμα και αν κατάφερε να κρατήσει τον Πάρκερ στο μηδέν για περίπου 36 ολόκληρα λεπτά.

Απτοήτοι: Ο Ντιό στα κοντά σχήματα.

Συνεχίζουν απτόητοι οι εκπληκτικοί Σαν Αντόνιο Σπερς. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι έπαιξαν κοντά στο τέλειο και έφυγαν νικητές από το Μαιάμι ρίχνοντας 20 πόντους ήδη από το πρώτο ημίχρονο. Για το τρόπο παιχνιδιού τους έχουμε ήδη αφιερώσει ένα σωρό αράδες, εντούτοις κάθε φορά προκύπτει κάτι καινούριο να μας τραβήξει την προσοχή. Αυτή τη φορά, η σκυτάλη του πρωταγωνιστή πέρασε στον Μπορίς Ντιό, ο οποίος τελείωσε τον αγώνα με 9 ασίστ (και 9 ριμπ. και 8 πόντους) και οδηγεί σε αυτό τον τομέα τους Σπερς στους τελικούς έχοντας μ.ο. 5,75! Και μιλάμε για παίχτη που αγωνίζεται στη θέση του κατά συνθήκη σέντερ.

Εξι θεωρήσεις για τον Γιώργο Μπαρτζώκα.

Tα ρεπορτάζ αναφέρουν οτι στον Ολυμπιακό θα κρατήσουν τον Γιώργο Μπαρτζώκα και οι φίλοι του Ολυμπιακού εμφανίζονται διχασμένοι. Λέω να ελέγξουμε τα επιχειρήματα της κριτικής απέναντι στον καλό προπονητή και να δούμε ποια ισχύουν και σε ποιο βαθμό αγαπητοί φίλοι. Πάμε.

1. Είναι μυρωδιάς και άχρηστος. Δεν ισχύει καθώς δεν τεκμηριώνεται.

2. Είναι συνέχεια εκνευρισμένος και μεταδίδει αυτό τον εκνευρισμό και στην ομάδα. Ισως και να ισχύει, ίσως και όχι. Πρώτον δεν υπάρχει προπονητής που να μη φωνάζει. Εχετε δει τον Ομπράντοβιτς? Φαντάζομαι πως ναι. Οι προπονητές αυτό το κάνουν, όπως και διαμαρτύρονται σχεδόν όλοι στους διαιτητές, με την ένταση να ποικίλει ανάλογα τον χαρακτήρα. Το πόσο αυτό επηρεάζει την ομάδα κανείς φίλαθλος ή δημοσιογράφος δεν μπορεί να το ξέρει. Μπορεί απλά να το υποθέσει ή να το συμπεράνει από 1-2 μαρτυρίες. Μαζί τους κοιμόμαστε?
Από την άλλη, η εικόνα μετά τον 4ο τελικό στο ΣΕΦ δεν τον τιμά. Το κυνήγι στους διαιτητές έμοιαζε με αναζήτηση άλλοθι για τις κακές εμφανίσεις. Δεν ήταν ο μόνος σε αυτή τη γραμμή στο λιμάνι, αλλά θα έπρεπε να είναι ο πρώτος που θα βοηθούσε την ομάδα να συγκεντρωθεί στο επόμενο παιχνίδι.

24 λεπτά τελειότητας!

Οι Σαν Αντόνιο Σπερς άναψαν στο φουλ την μηχανή τους και ξεδίπλωσαν για ένα ημίχρονο όλες τις επιθετικές αρετές τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο 24λεπτο, το οποίο θα περάσει στην στατιστική ιστορία του ΝΒΑ και στις μνήμες όλων των τρελών του αθλήματος.

Δε με πιστεύετε? Οι παίκτες του Πόποβιτς άρχισαν το παιχνίδι με το εξωπραγματικό 19/21 σουτ εντός πεδιάς, ήτοι 90%!!!! Οταν τελείωσε δε το ημίχρονο της φρενίτιδας, είχαν προλάβει να σκοράρουν 71 πόντους με ποσοστό 75,8%, το μεγαλύτερο που εμφανίστηκε ποτέ σε οποιοδήποτε μισό στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ! Και όλα αυτά, χωρίς κανείς εκ των πρώτων διακριθέντων να ακούει στο όνομα Τίμι, Τόνι ή Μάνου. Λέναρντ και Γκριν ήταν οι παίκτες που έσυραν τον χορό, σε μια επίδειξη ομαδικότητας και υποταγής του "εγώ" στο "εμείς".

Ο ασταμάτητος Λεμπρόν και οι προκλήσεις για τους Spurs

Στους περυσινούς τελικούς του ΝΒΑ, ο Μάνου Τζινόμπιλι ήταν σε πολλές περιπτώσεις ο μοιραίος του Σαν Αντόνιο παίρνοντας πάνω του κρίσιμες επιθέσεις που κατέληξαν σε τουλάχιστον αμφισβητίσιμες αποφάσεις. Ο παρορμητικός και παιχταράς Αργεντίνος σήκωσε ένα φορτίο το οποίο ήταν προοορισμένο για τις πλάτες ενός άλλου, του συμπαίκτη του Τόνι Πάρκερ. Στο χθεσινό δεύτερο παιχνίδι μεταξύ στο Σαν Αντόνιο η ιστορία επαναλήφθηκε. Η μοίρα των δύο πιο αποφασιστικών επιθέσεων του αγώνα βρέθηκε να εξαρτάται και πάλι από τα δικά του χέρια. Μια λάθος πάσα που κατέληξε στην εξέδρα και ένα άστοχο σουτ υπό πίεση ήταν όλα όσα αποκόμισαν οι Σπερς από αυτές τις κατοχές. 

Βέβαια, τίποτα δεν είναι τυχαίο και το Μαιάμι έχει πάρει τις αποφάσεις του. Στα τελευταία κρίσιμα λεπτά καμμιά επίθεση δεν πρέπει να ενορχηστρωθεί από τον Πάρκερ. Και τι καλύτερος τρόπος να επιτευχθεί αυτό από το να πέσει πάνω του με μανία ο εξαιρετικός αμυντικός σούπερ σταρ που λέγεται Λεμπρόν Τζέιμς? Για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά....

 

Μαιάμι Χιτ: Μερικές απλές επιθέσεις

Οι Μαιάμι Χιτ δεν έχουν την πολυπλοκότητα και την αρμονία που συναντά κανείς στο επιθετικό παιχνίδι των Σπερς, εντούτοις παρουσιάζουν και εκείνοι μια σειρά από επιθετικά plays τα οποία εκμεταλλεύονται στο έπακρο το ταλέντο της τριάδας των σταρ τους. Βρήκα ένα βίντεο που τα συνοψίζει όλα αυτά, αλλά επειδή δεν το συνοδεύει κάποιο άρθρο, θα γράψουμε ένα δυο πραγματάκια εδώ για το τι θα δείτε, μαζί με κάποιες δικές μας παρατηρήσεις. Πρώτα όμως το βίντεο.

Wade

Το βίντεο αρχίζει με plays για τον Ντουέιν Γουέιντ, όπου αρχικά παρατηρούμε κοψίματα μέσα στη ρακέτα. Ο Γουέιντ, παρά τα χρόνια και τα προβλήματα με τα πόδια, εχει ακόμα τη δυνατότητα να ξεπερνά τους αντιπάλους και να τους ξεγελά με τη σπιρτάδα του. Σε περιπτώσεις που η επίθεση του Μαιάμι πάει προς τη base line και οι άμυνες κλείνουν πάνω στον παίκτη που κάνει το drive, εκείνος ξεπερνά τον προσωπικό του αντιπαλο και κόβει προς τα μέσα σαν τρέιλερ. Αντίστοιχα, σε περιπτώσεις που οι Χιτ ανοίγουν το γήπεδο και αφαιρούν τον ψηλό από τη ρακέτα, εκείνος εκμεταλλεύεται τους κενούς χώρους και δέχεται πάσα κοντά στο καλάθι, σε ένα χώρο που ελαχιστοι κοντοί μπορούν να τον μαρκάρουν.

Ο ΠΑΟΚ του Σούλη και του Κούπερ

Πριν ξεκινήσουν οι καφρίλες του 4ου τελικού των αιωνίων, ο ΠΑΟΚ του Σούλη Μαρκόπουλου και του D.J. Cooper ολοκλήρωσε τη φετινή του όμορφη πορεία καταλαμβάνοντας δικαιότατα την 3η θέση του πρωταθλήματος. Το παιχνίδι απέναντι στον Πανιώνιο ήταν χιτσκοκικό και περιελάμβανε μεταξύ άλλων ένα τρομερό κλέψιμο του κοντόσωμου Αμερικανου στον Κάρτερ και τρίποντο για το προσπέρασμα στα 43''. Ο Πανιωνιος κρατούσε το παιχνίδι στα χέρια του, αλλά ένα χαζό φαουλ του Κάρτερ που σταμάτησε το χρόνο στα 54" και η φάση που μόλις αναφέραμε έγειραν οριστικά την πλάστιγγα προς το ασπρόμαυρο στρατόπεδο.

Κι όμως, τίποτα δεν ηταν τυχαίο. Την ώρα που οι Νεοσμυρνιώτες επιδίδονταν στο τέλος σε Μακολουμιές (sic), στον ΠΑΟΚ σημάδευαν με σύνεση τα σίγουρα χαρτιά και δε δίστασαν να μοιράσουν το παιχνίδι παίρνοντας την καλύτερη δυνατη επιλογή. Καλά σκριν ωστε να πάει η μπάλα στα χέρια του αλάνθαστου χθες Χαραλαμπίδη, ένα καίριο iso στον Μαργαρίτη κάτω από το καλάθι, οι τελευταίες επιλογές του δικέφαλου ήταν όλες σωστές. Ο Πανιώνιος έπεσε μαχητής, αλλά συνολικά ήταν τελικά η 4η καλύτερη ομάδα της φετινής Α1.

Ματ από τα πρώτα λεπτά.

Οσο αδικία θα ήταν για τον Ολυμπιακό να είχε μπει το τρίποντο του Μπράμος στο ΟΑΚΑ, άλλο τόσο θα ήταν για τον ΠΑΟ να είχε ισοφαριστεί στο τέλος από τον Σλούκα. Και αυτό γιατί επί 35 λεπτά κατάφερε συστηματικά και με περίσσιο πάθος να ρίξει στο καναβάτσο τον αντίπαλο του ξεπερνώντας τα μύρια όσα προβλήματα αντιμετώπιζε πριν από την άναρξη του αγώνα. 

Οι πράσινοι μπήκαν στο ΣΕΦ σαν έτοιμοι από καιρό και μάλιστα για πρώτη φορά κυριάρχησαν πλήρως παίζοντας ωραίο μπάσκετ. 43 πόντοι στο πρώτο ημίχρονο για την ομάδα του Αλβέρτη που χτύπησε ανελέητα στα close out με drive και πήρε το μέγιστο από τον Λάσμε πάνω στις αλλαγές. Ταυτόχρονα, ο Παναθηναικός καταφερε να χαλάσει πλήρως το μυαλό των ερυθρόλευκων. Και επειδή αυτό είναι ένα κλισέ που λέγεται συχνά, να εξηγήσω και τι εννοώ: